30 Years on the road
1978-2008
 

Hoe het allemaal begon:
Voor mijn 18de riep ik al, tegen iedereen die het horen wilde, dat ik motor zou gaan rijden.
En dat was iets aparts,want zoveel vrouwen reden er toen nog niet.
Dus na 5 lessen en 1 examen had ik 1978 het begeerde papiertje in m’n bezit.
Al gauw reed ik op een Kawasaki 450cc rond om wat meer ervaring op te doen.
In die tijd had ik verkering met Johan en die wou een degelijke motor,zo-een waar je de akkers mee om kunt ploegen.
Ja, en dan kom je al gauw op een Harley uit.
Van toen af begon de zoektocht naar een betaalbare Harley.
Nu lach je om de prijzen van toen, maar het was toch een hele hoop geld.
Een Liberator was te koop voor ongeveer 4000-5000 gulden,een Electra zat rond de 12.000 gulden, tweedehands wel te verstaan.
Al snel hadden we een Electra Glide 1200cc van de Belgische Rijkswacht gekocht.
Ook wel bekend als”Zwaantje”.

Daar deze motor uit België kwam moest deze nog gekeurd worden in Nederland.Op de dag van de keuring kreeg je dan een kenteken,zodat je die dag rond mocht rijden.Daar maakten we dan ook gebruik van. Tot die tijd hadden we alleen achteraf op weggetjes wat gereden.
Gelijk naar de Bruine Pij waar altijd wel een paar leden van Club Breda rondliepen. Op een gegeven moment vroeg een gast aan mij of ik niet een stukje achterop wilde,waarop ik trots zei dat die blauwe Electra van mij was. Bleek later dat die gast Rob Meyer was, nog steeds lid van de club en nu woonachtig op Isle of Man.
 
Mijn eerste treffen was op de Ponderosa te Ulicoten
Wat vond ik het spannend,allemaal van die stoere kerels,gore praat,veel lachen en nog meer zuipen.
Eigenlijk is nu alles nog hetzelfde,veel zuipen,lachen,gore praat,sterke verhalen,maar de stoere kerels zijn nu niet stoer meer,maar oud en kaal(geintje )
Ik vind het geweldig dat nog zoveel mensen van vroeger nog steeds rijden.
In 1979 ruilden we de Electra in voor een Liberator 750cc met zijspan.
Ook dit bleek niet de motor te zijn die we zochten,dus werd in 1980 een andere Electra Glide aangeschaft.
Naar verloop van tijd gingen de koffers en de kuip/scherm eraf,voor een betere look.
We werden lid van de HDCN om op de hoogte te zijn van allerlei evenementen,treffens e.d.
Johnny Vingerhoeds was in die tijd voorzitter van Regio Brabant.
(Toen wist ik dus niet,dat ik ooit nog eens met hem zou trouwen)
Door de verschillende regioavonden leerden we een hoop Brabantse Harley rijders kennen,waarvan we met sommige nog steeds bevriend zijn
 In Juni 1982 kocht ik een SuperGlide uit 1978 bij Henk Hutten voor 9000,- gulden.
De verkering ging uit en ondertussen bloeide er iets mooi tussen Johnny en mij.
Kort daarop reed ik met een groep naar Les Morfals in Frankrijk.M’n eerste lange rit en al snel de laatste rit......gedurende 3 jaar.
 
Op 28 Juli 1982 op de Haagdijk in Breda sta ik te wachten voor een stoplicht en links naast mij staat een auto.
We trekken samen op en vervolgens zet die auto zijn knipperlicht naar links uit en slaat rechtsaf.Alleen daar reed ik!
Achteraf blijkt dat de bestuurder (die doorgereden is) stomdronken was en voor mij al 6 keer eerder iemand aangereden had.
Een gebroken kuit en scheenbeen hield me de volgende drie jaar bezig.
Na 7 keer ziekenhuis in en uit,8 maanden gips en 3 jaar met krukken gelopen te hebben ging het langzaam aan weer beter.
In 1986 besloten we om een Liberatortrike te bouwen omdat ik waarschijnlijk nooit meer goed zou kunnen lopen, en met moeite op m'n shovel kon rijden.
Gelukkig is dat langzaam aan,redelijk goed in orde gekomen.
Met de trike hebben we een leuke tijd gehad.Toen nog een vrij onbekend verschijnsel.Daarom ook regelmatig door de politie aangehouden,vnl.omdat we zonder helm reden.Maar gelukkig had ik altijd een kopie bij van Art.97a uit het wetboek van strafrecht om de politie ervan te overtuigen dat het echt legaal was.
En natuurlijk automobilisten die vergeten door te rijden bij een groen stoplicht..
 
In de jaren tachtig bezochten we elk jaar treffens in Frankrijk,Engeland,’t Centrum,Putte,Leopoldsburg,Superrally’s,Castelre(club Breda weekend)
Er waren maar weinig vrouwen die zelf reden.Begin jaren tachtig waren dat Moniek en Penny uit Breda,Addy uit Dordrecht,Eva van de Blue Bikers,Joke en Meriam van Club Putte en ik. Waarschijnlijk reden er nog wel een paar meer,maar die zijn me niet bijgebleven.Van het smartegeld dat ik beurde van het ongeluk zijn we in 1986 naar Daytona Bikeweek geweest en werd de trike gefinancierd.
In 1990 hebben we onze Harley’s meegenomen naar Amerika voor Sturgis Bikeweek.
Verscheept van Rotterdam naar Montreal en van daaruit gereden naar Sturgis,South Dakota.In veel staten mag je nog zonder helm rijden,dat is toch wel kicken.
In de jaren negentig stond het rijden op een laag pitje omdat we een huis gekocht hadden en er het e.e.a aan verbouwd moest worden.
Wel bleven we treffens rijden.Nu gaan we weer elk jaar tenminste 1x met de motor op vakantie.
Na 26 jaar heb ik nog steeds m’n Super Glide en deze doe ik nooit meer weg.
Er is nooit een vooraf opgesteld plan geweest van hoe hij moest worden.Maar ik ben erg tevreden met hoe hij nu is.
Daar ik door m’n ongeluk moeite had met voetschakeling,hebben we er een voetkoppeling en handversnelling van gemaakt.
De kleur is in al die jaren niet veranderd,zwart,zwart,en nog eens zwart.
 De NoordKaap, in 2005, werd een trip om nooit meer te vergeten.Een slecht voorjaar waardoor het kouder was dan we gedacht hadden.
Maar geen files van campers die dezelfde bestemming hadden.
Ik heb zo'n 3000 km.met dooie vingers gereden en kreeg op een gegeven moment m'n been niet meer omhoog om te koppelen.
Een koppelingshendel die spontaan afbrak,door metaalmoeiheid.Een HD dealer die je helpt door een koppelingshendel bij 1 van zijn clubmaten eraf te halen.Dat zijn leuke verhalen voor bij het kampvuur.
Schapen die voor je uit hollen en niet aan de kant gaan ondanks de herrie die onze Harley's produceren.
Bij -3 op de NoordKaap staan,en dan ,dan kom je Clublid Rob Baert nog tegen in het restaurant op de NoordKaap.!
Maar wat een goed gevoel,zo'n 4 weken met z'n tweetjes on the road.

Verder zijn we nog naar Duitsland geweest waar ik de schrik van m'n leven kreeg,toen ik een lekke band kreeg op de snelweg.
Na wat stunten en hartkloppingen toch op de vluchtstrook tot stilstand gekomen,om te constateren dat mijn hele ventiel weg was.
Geholpen door de ADAC en 3 uur later zit je dan alweer aan een biertje.No Worries.
Door aan spaarverlof mee te doen,hadden we in 2005 extra vakantiedagen.
Dat resulteerde dus in 10 vakanties dat jaar.Dat is iets waar ik ook wel aan zou kunnen wennen.
De leukste trip was met Chapter Gilze en John vd Most naar de TT races op Isle of Man.
Een dag of 10 samen op pad,niet zo heel veel km.,maar wat een lol.
In 2007 zijn we met 24 man van de club naar Polen geweest,vaak anders gereden,veel bijzondere momenten gehad en Jezus,wat is dat vermoeiend.
(ja,dan merk je dus dat je geen 20 meer bent,Maar....ik was niet de enigste met dat gevoel,hé John,Henk,Peter,Johnny,Penny?
Al rijden we na al die jaren nog steeds het liefst met z'n tweetjes.Zo op z'n tijd met een groep heeft ook wel wat.
2008 was het tijd om eens naar de Cool Bikers te gaan.Ook dat hebben we als erg gezellig ervaren.
Je hebt de tijd om bij te kletsen met iedereen die je al kent,en genoeg tijd om degene beter te leren kennen die nog niet zo lang bij de club zijn.
 
Verder moet ik nog iets bekennen,heel af en toe gaan Johnny en ik vreemd,zoals je op de foto's zult zien.
Niet vaak, we vinden het maar even lekker,en dan verlangen we toch weer naar onze oude, vertrouwde Shovels.
Al droomt Johnny soms wel over een Crossbones.......
Update volgt wanneer ik 40 jaar on the road ben,dan ben ik dus al bijna 60,maar..ik heb Penny als voorbeeld,dus dat komt goed.
En zie je me soms moeilijk lopen of met een stok,dan is dat geen oorlogswond die opspeelt maar nog steeds het gevolg van dat ongeluk in 1982.
 
 
 Keep on Chooglin'